7.2 ARCHITEKTURA

Zasadniczy wpływ na funkcjonowanie programów ma natomiast ich architektura, przez którą należy rozumieć logiczne uporządkowanie składników systemu i ich wzajemną komunikację. Pod tym względem różnice są znaczące: 

  1. MAK opiera się na przestarzałym już typie bazy kartotekowej o dostępie plikowym. Rozwiązanie to zapewnia wprawdzie dużą wydajność i szybkość działania, ale jest mało bezpieczne. Druga cecha programu to zastosowanie niestandardowych obiektów (rekordów), wskutek czego dostęp do danych z poziomu innych programów jest praktycznie niemożliwy.

2. Architekturę Sowy i Sowy 2 można określić jako mieszaną: część modułów pracuje jako relacyjna baza o dostępie plikowym, część natomiast w architekturze klient–serwer. Rozwiązanie to (dla części plikowej) podobnie jak w przypadku MAKa obciążone jest znacznym ryzykiem utraty danych, jednocześnie – warto zauważyć – Sowa jest programem bardziej zaawansowanym technologicznie (model relacyjny), choć opartym na nieco już przestarzałych standardach wprowadzonych przez niegdyś przez firmę Ashton Tate w bazie dBase. Inna jest natomiast ocena modułów obsługiwanych przez serwer bazodanowy – te są zdecydowanie bezpieczniejsze i umożliwiają elastyczną komunikację oraz rozbudowę (zob. rys. 5).

Rys. 5 Architektura systemu SOWA 

3. Najbardziej zaawansowaną architekturę zastosowano w programach Patron 2 i Libra 2000 (rys. 6). W obu przypadkach są to bazy relacyjne pracujące w architekturze klient–serwer w pełni obsługujące standard SQL. Technologia ta – warto podkreślić – uchodzi za bardzo bezpieczną i rozwojową, pozwala przy tym na elastyczną rozbudowę i jest stale doskonalona.

Rys. 6 Architektura systemów Patron 2 i Libra 2000

 
... Dalej